الان پرسپکتیو بودم . از روی عادت همیشگیم که به وبلاگ ها سر می زنم و می خونمشون . سحر همیشه فوق العاده می نویسه . مطلب آخریشم عالی بود . پست 300 . دوباره روی عادت همیشگی کامنت رو باز کردم که منم نظرمو بنویسم . راستشو بخواین نشستم نظرات بقیه رو هم خوندم و یه 15 دقیقه ای همین جوری ذل زدم به کامنت ها . بعد دیدم چقدر تفاوت دارم من با خواننده های این وبلاگ ... جمله ها و کلمه رو چنان زنجیروار به هم می بندند که میشه یک اثر هنری ... خودکار پنجره کامنت رو بستم
راستی منم اگه به ذهنم فشار بیارم می تونم اونجوری کامنت بزنم . اما اون وقت دیگه نمی شه کامنت من . میشه تقدید کورکورانه من از آنچه فضای وبلاگ برام فراهم کرده
همه فکرم رفت رو اینکه این تفاوت ها چقدر ما رو از هم جدا کردن ؟ یا اصلا چقدر نزدیک کردند؟
چقدر جالبه آدما همیشه با شباهت شون با هم دوست میشن و با تفاوت هاشون با هم بحث و جدل می کنند . من هیچوقت از این جمله نتیجه نمی گیرم که متفاوت بودن بده . یا خوبه همرنگ جماعت شد . من یاد می گیرم متفاوت باشم . با این کارم با سلیقه های مختلف رو می بینم و این برام خیلی جذابه
در آخر اینکه ما ها با اخلاق و افکار خودمون زندگی می کنیم و با تفاوت های بینمون زندگی کردن رو میاموزیم
متفاوت باشیم
2 comments:
kheili vaghte manie zendegi ro nemidoonam :(
UP AM !!!
داداشی سلاااام به خدا شرمندتم هر چی بگی حق داری روم به دیواره خودت دانشجویی میدونی که واسه ادم وقت نمیذاره بمونه که وبلاگ خودم 2ساله شد نتونستم یه جشن کوچولو هم بگیرم...یکم سرم خلوت بشه باز مینویسم...تو که مثل همیشه عالی نوشتی باهات موافقم نظر وقتی ماله ادمه که خودش بنویسه نکه 2ساعت فکر کنه از روی اینو اون بنویسه ...در کل میدونی که کارت 20هههههه
Post a Comment