Flashy Mirrors - ( Chapter 2 - Cold Night )

به نام آفرینده ی قلم . سلام به همه ی دوستان عزیز و خوانندگان محترم . بازم ممنون که وقتتون رو برای خوندن این وبلاگ میذارین . یه توضیح کوتاه می خواستم درباره ی داستان ها بدم و برم سراغ فصل 2 داستان آینه های درخشان . باید اینو بگم که داستان قهرمان و محور اصلی خاصی نداره . ممکنه دو فصل داستان اصلا نکته ی مشترکی نداشته باشند ( هرچند سعی کردم ربطی بهم بدم ) . اما کلا این داستان مربوط به فرد خاصی نیست بلکه محورش دور یک هدف می چرخه تا یک شخصیت . بنابراین انتظار دادم هر خواننده ای برداشت خاصی از این داستان ها داشته باشه . همان طور که داشتند دوستان . از فصل 1 واقعا نقد و نظراتی شنیدم که کاملا برام جالب بود . ضمنا هر جمله و کلمه می تونه شما رو به یک سمت راهنمایی کنه . خوشحال میشم که علاوه بر نظرات برداشت هارو هم بدونم . دیگه منتظرتون نمی ذارم بریم سراغ فصل 2

Flashy Mirrors - ( Chapter 2 - Cold Night )

پارک سر خیابان مثل همه شب ها خلوت بود . فریاد باد از میان شاخ و برق درختان باعث ترس دختر 18 ساله می شد . زانوهاشو به هم چسبونده بود و دستاشو گره کرده بود . احساس سرمای شدید می کرد . ذهنش مشغول فکر کردن به حرفای پدرش بود . حق نداشت با دوستاش حرف بزنه ، حق نداشت تو اتاقش تلفن داشته باشه و از امشب دیگه حق نداشت به خونه برگرده . آرام از روی صندلی پارک بلند شد و قدم زد . بدنش از سرما می لرزید . زیر لب حرف های را زمزمه می کرد : " آخه من اونقدر گناه کارم که لایق این همه مجازات باشم ؟ " دستش رو تو جیب مانتوش کرد ، این بار گوشیش رو پیدا نکرد
- میرم خونه ی بهار اینا . آره الان بیدارند
شروع به راه رفتن کرد. حرفهای پدرش تو ذهنش پیچیده بود . " حق نداری با دوستات حرف بزنی " . چشماش خیس اشک شده بودند . دوشت داشت گریه کنه ، داد بزنه . مدام به سرنوشت بدش لعنت می فرستاد . صدای باد هر لحظه شدیدتر می شد . ایستاد و دویاره به سمت صندلی رفت . با دستش شاخ و برگ های روی صندلی رو کنار میزد که دستش به چیز سختی خورد . با احتیاط دستشو برد و اونو از لای برگ ها بیرون کشید . کتاب مشکی رنگ . گونه ها شو رو با آستینش پاک کرد و با کنجکاوی کتاب رو ورق زد . شروع به خوندن مقدمه کتاب کرد
" به نام آنکه قدرت یکتا را نپذیرفت ، به نام آنکه در برابرش مقاومت کرد ، به نام آنکه به محدودیت ها اعتراض کرد و در برابر فرمانش ایستاد . ما نیز می ایستیم به پایش و هستیم و مقاومت می کنیم تا هیچ قدرتی بر ما حکومت نکند"
حرفای پدرش و کتاب کاملا ذهنش را مشغول خودش کرده بود . محدودیت ها ، قدرت برتر ، مقاومت . از فکرهایی که به سرش می زد ترسیده بود . اما مصمم بود " مقاومت می کنیم با قدرت زورگو به همراهی قدرت برتر " از دست پدرش و نصیحت و دستوراتش خسته شده بود . اشکهای چشماشو پاک کرد و صاف و محکم ایستاد . مصمم بود . نگاهی به سمت خونه شون کرد و شروع کرد به راه رفتن . تصمیم خودشو گرفته بود یا پدرشو راضی می کرد یا محدودیت هارو از بین می برد . چشماهاش از خشم پر بودند . انگار کینه ای چندین ساله در دل شد . به جلوی در خونشون و پنجره ی اتاقش رسید . . نگاهی به اطرافش کرد . کسی نبود . خم شد و سنگی از زمین برداشت . خشمگین سنگ رو تو دستش می فشرد . سرما رو حس میکرد . سرمایی که از درونش بود . دانه های برف آرام روی دست ها و شانه هاش نشت . سرما رو حس می کرد . دستهاش یخ زده بودند . انگار دستاش خیلی سردتر از هوای اطرافش بودند . سنگ از دستش رها شد . اشک از گونه هاش جاری شدند . بی اختیار نشت و هق هق کنان گریه کرد . خودشو به سختی تا جلوی در خونشون کشید . دستشو بلند کرد که به در بزنه که در باز شد
- می دونستم برمیگردی . عزیزم منو ببخش
پدرش کتش را دور او پیچاند و او را در آغوش گرفت
کتاب آرام زیر دانه های برف گم می شد